Jego pochodzenie sięga czasów imperium rzymskiego, choć tak naprawdę należałoby odwołać się aż do Egiptu. To z Egiptu kot dotarł na Półwysep Apeniński. Rzymscy legioniści podbijali kolejne kraje europejskie, a wraz z nimi wędrowały koty. Mruczki miały za zadanie ochronę zapasów pożywienia przed gryzoniami, a że spełniały tę rolę dobrze, były chętnie widziane w obozach rzymskich żołnierzy. To właśnie wraz z żołnierzami rzymskimi kot dotarł na Wyspy Brytyjskie. Tam też doceniono szybko jego zdolności łowieckie. Kot zadomowił się na Wyspach na dobre i dał zaczątek nowej rasie – kota brytyjski.
W wiktoriańskiej Anglii postanowiono rozwijać rasę kot brytyjski, jako przeciwwagę dla kotów orientalnych. W czasach i Wojny Światowej wprowadzono go hodowli gen długiego włosa, krzyżując kota brytyjskiego krótkowłosego z persem.
II Wojna Światowa zdziesiątkowała koty wszędzie tam, gdzie toczyły się zacięte walki. Rasa kot brytyjski prawie wyginęła. Po zakończeniu wojny rozpoczęto odtwarzanie rasy. Nieliczne osobniki, które przeżyły wojnę, krzyżowano z kotem kartuskim, burmskim i rosyjskim niebieskim. Skutkiem krzyżówek była zmiana budowy kota brytyjskiego, który stał się zbyt wysmukły i delikatny. W latach 50. XX wieku w celu wzmocnienia rasy i nadania jej z powrotem mocniejszej budowy, wprowadzono gen persa niebieskiego. Ubocznym efektem tych krzyżówek było wprowadzenie do hodowli ogromnej ilości kolorów i znaczeń.